Þytur í laufi

        Þytur í laufi, bálið brennur

        blærinn hvíslar sofðu rótt.

        Hljóður í hafi röðull rennur,

        roðnar og býður góða nótt.

        Vaka þá ennþá vinir saman,

        varðeldi hjá í fögrum dal.

        Lífið er söngur glaumur gaman.

        Gleðin hún býr í fjallasal.

 

        Það búa litlir dvergar

        Þýskt lag Ljóð: Þórður Kristleifsson

 

        Það búa litlir dvergar í björtum dal,

        á bak við fjöllin háu í skógarsal.

        Byggðu hlýjann bæinn sinn,

        brosir þangað sólin inn.

        Fellin enduróma allt þeirra tal.

 

        Það er leikur að læra

        Þýskt lag - Guðjón Guðjónsson

 

        Það er leikur að læra,

        leikur sá er mér kær,

        að vita meira og meira,

        meira í dag en í gær.

 

        Bjallan hringir, við höldum

        heim úr skólanum glöð,

        prúð og frjálsleg í fasi,

        fram nú allir í röð.

 

        Þulan um fingurna

 

        Þumalfingur er mamma,

        sem var mér vænst og best.

        Vísifingur er pabbi,

        sem gaf mér rauðan hest.

        Langatöng er bróðir,

        sem býr til falleg gull.

        Baugfingur er systir,

        sem prjónar sokka úr ull.

        Litli fingur er barnið,

        sem leikur að skel.

        Litli pínu anginn,

        sem dafnar svo vel.

        Hér er allt fólkið

        svo fallegt og nett.

        Fimm eru í bænum,

        ef talið er rétt.

        Ósköp væri gaman

        í þessum heim,

        ef öllum kæmi saman

        jafn vel og þeim.

 

 

        Þorraþrællinn 1866

           Þjóðlag

        Kristján Jónsson

 

        Nú er frost á Fróni,

        frýs í æðum blóð,

        kveður kuldaljóð

        Kári í jötunmóð.

        Yfir laxalóni

        liggur klakaþil,

        hlær við hríðarbyl

        hamragil.

        Mararbára blá

        brotnar þung og há

        unnar steinum á

        yggld og grett á brá.

        Yfir aflatjóni

        æðrast skipstjórinn,

        harmar hlutinn sinn

        hásetinn.

 

        Horfir á heyjaforðann

        hryggur búandinn:

        “Minnkar stabbinn minn,

        magnast harðindin.

        Nú er hann enn að norðan,

        næðir kuldaél

        yfir móa og mel

        myrkt sem hel.”

        Bóndans býli á

        björtum þeytir snjá.

        Hjúin döpur hjá

        honum sitja þá.

        Hvítleit hringaskorðan

        huggar manninn trautt.

        Brátt er búrið autt,

        búið snautt.

 

        Þögull Þorri heyrir

        þetta harmakvein,

        en gefur grið ei nein,

        glíkur hörðum stein,

        engri skepni eirir,

        alla fjær og nær

        kuldaklónum slær

        og kalt við hlær:

        “Bóndi minn, þitt bú

        betur stunda þú,

        hugarhrelling sú,

        er hart þér þjakar nú,

        þá mun hverfa, en fleiri

        höpp þér falla í skaut.

        Senn er sigruð þraut,

        ég svíf á braut